Het is medio oktober 2013. Ik zit aan de keukentafel bij mijn vriendin Shreya van Moko Dutch Design wanneer zij vertelt dat ze weer naar Nepal afreist. In een impuls besluit ik mee te gaan. Regel het ticket en vlieg 10 dagen later af naar een voor mij vrijwel onbekende wereld. Al jaren was ik onder de indruk van haar werk. Van haar eigen modeontwerpen, van haar drijfveren om Nepal te helpen, van de manier waarop ze dat deed.  Ik wilde het zien en beleven. En als communicatieadviseur vond ik dat haar verhaal publiek verdiende.

Ik nam een notitieblok mee, mijn laptop en mijn fotocamera om dat verhaal in beeld te brengen. En zo blogde ik over haar wereld, vanuit de top van de wereld in Kathmandu.

November 2014. Inmiddels had ik besloten mijn rol als voorzitter van ZZPRO op te geven om ruimte te geven aan een andere voorvrouw. Na twee jaar met hart en ziel gewerkt te hebben om deze lokale ZZP community te creëren voelde ik dat het tijd was voor iets nieuws. Mijn beeldend vermogen wilde ik omzetten in iets concreets. En ik ging op zoek. Vooral op zoek naar mijzelf. Niet naar een functie, een rol, naar een bezigheid. Maar naar iets wat mij het beste paste. Waar ik gewoonweg van hield. En zo kwam mijn conceptueel denken, de wil om materialen in mijn handen te voelen, het tekenen weer naar boven. Het uitdenken van constructies… Binnen mum van tijd was mijn bureau omgetoverd tot werkplaats. Tangetjes, staaldraad, magneten, stofjes, allerhande machientjes en apparaten…. Ik ging popjes maken. Gewoon, omdat ik het altijd leuk gevonden had. Spontaan getekende popjes op oude witte lakens. Zo leeg en puur mogelijk. Ik keek naar wat het bracht. Ik vulde ze met ijzerdraad en maakte stop-motion filmpjes. Ik had er veel plezier in.

Januari 2015. De popjes verdwenen in een la. Mijn motivatie was weg. Het had te weinig betekenis meer voor me. Niemand had er iets aan. Ik miste het sociale en maatschappelijk relevante component.

Medio maart 2015. Na maanden nadenken wist ik het. Ik wilde popjes maken die wél van betekenis konden zijn. Maar waarom popjes maken? Er is al zoveel verspilling in de wereld. Het popje moest zó bijzonder, zó betoverend zijn, dat het de harten deed smelten. En tegelijkertijd mocht het nog niet voorhanden zijn. Het milieu zo min mogelijk schaden. En vooral: kinderen iets geven en mensen die een inkomen nodig hebben, helpen.

En zo ontstonden de Sweet Heroes®. Met een pracht van een team konden we het waar maken: binnen een uitzonderlijk korte tijd waren ze op de markt. En ja, tussendoor werden de mensen waarmee we samenwerken, zwaar getroffen door de aardbeving. Maar we gingen door. Met een gouden team, hier in Nederland, en daar, in Nepal zetten we met vereende krachten door. Het is goed wat we doen. We geloven erin en zullen nu iedere tegenslag kunnen doorstaan. Ondertussen richtte ik samen met mijn levensgezel een stichting op. Immers: het is de missie en niet het geld dat ons drijft. Zo ontstond stichting My World. Want hún wereld, in Nepal, is ook de ónze.

Ik ben trots. Vooral op de bijzonder fijne en succesvolle samenwerking tussen de mensen hier, in Nederland en de brug die we wisten te slaan met de mensen in Nepal. Al is het maar een bescheiden bijdrage die we leveren. We zijn in staat gebleken het verschil te maken. Dat verschil zit in veel dingen. In een popje van CE-kwaliteit uit een derde wereldland. In de schoonheid van ‘dutch design’, gebruikt voor  een stuk speelgoed. In de boodschap dat Nepal hulp nodig heeft. Dat we niet meer moeten willen dat mensen aan de andere kant van de wereld speelgoed maken voor onze kinderen onder vaak slechte omstandigheden. In de snelheid waarmee we Sweet Heroes® wisten te verwezenlijken. In het ecologische aspect, ook van de stiften. In de liefde, zorg en aandacht waarmee alle teamleden Babu en Nanu tot leven brachten. Een social enterprise is geboren. Binnen 7 maanden.

x, Els